Voordat mijn moeder de diagnose alvleesklierkanker kreeg en de bootschap dat zij ongeneselijk ziek was verklaard, was ze altijd een hardwerkende vrouw, sterk, nooit ziek, hielp altijd andere maar cijferde haar zelf helemaal weg.

Waarschijnlijk dacht ze zoals vele van ons mijn tijd komt nog wel...

Maar die tijd is haar niet gegund. Sindsdien weet ik één ding zeker, ik wil niet zo eindigen als mijn moeder. Ik wil voordat ik mijn laatste adem uitblaas hebben genoten van mijn leven hier op aarde. Ik wil de dingen die mij gelukkig maken gedaan hebben. Daarom ben ik zo bewust gaan kijken naar hoe mijn leven er op dat moment uitzag. Maar het is eigenlijk al erg dat er vaak eerst zoiets moet gebeuren waardoor wij dit besef pas krijgen. 

Nu werk ik nog elke dag hard aan het realiseren van mijn dromen en wensen. En ik ben er ook nog niet maar ik ben wel op de goede weg en ik heb al vele mooie dingen mee mogen maken. En dit gun ik iedereen! 

Het is toch zo zonde als het te laat is...